SECANJA - neke ne zaboravljamo

GORDANA
KOSANOVIĆ

Gordana Kosanović (08. avgust 1953., Valjevo - 08. avgust 1986. Beograd), bila je srpska pozorišna i filmska glumica.
Završila je Akademiju dramskih umetnosti u Beogradu.
Glumila je u filmovima "Čuvar plaže u zimskom periodu", "Vrhovi Zelengore", "Osvajnje slobode", "Usijanje", "Piknik u Topoli".
Njeno ime nosi nagrada koja se dodeljuje glumcima na pozorišnom festivalu u Milhajmu u Nemačkoj.
Sahranjena je u selu Dić kod Ljiga, rodnom mestu njene majke.

ŽIKA
PAVLOVIĆ

Živojin Žika Pavlović (15. april 1933. Šabac - 29. novembar 1998. Beograd), bio je jedan od najznačajnijih srpskih reditelja takozvanog crnog talasa jugoslovenskog filma, kao i eminentni književnik, slikar i profesor beogradskog univerziteta.
Diplomirao je dekorativno slikarstvo na Akademiji primenjenih umetnosti u Beogradu.
Snimio je 15 filmova i objavio 32 knjige.
Njegovi filmovi su prepozatljivi kako po izrazu, tako i po tematici koju obrađuje. Uglavnom su to socijalne drame, filmovi sa izrazito kritičkim stavom.
Neki od najpoznatijih su: "Buđenje pacova", "Kad budem mrtav i beo", "Zadah tela", "Na putu za Katangu", "Dezerter", "Država mrtvih".
Zbog izrazitog kritičkog stava bio je u nemilosti komunističkih vlasti u Jugoslaviji.

LJILJANA
KRSTIĆ

Ljiljana Krstić, (31. oktobar 1919., Kragujevac - 12. april 2001., Beograd) je bila velika pozorišna i filmska glumica.
Veći deo svoje karijere je provela u Ateljeu 212.
Imala je lice, pokrete i glas običnog čoveka.
Ostvarila je veliki broj pozorišnih i filmskih uloga.
Čuvene su njene uloge u filmovima: "Petrijin venac", "Berlin kaput", "Pad Italije", "Iskušavanje đavola", "Od zlata jabuka", "Spasitelj"...
Maestralnu ulogu je ostvarila u tv seriji "Đekna još nije umrla, a kad će ne znamo", Živka Nikolića.
Dobila je 1995. godine najveće glumačko priznanje, nagradu Dobričin prsten.

VIKTOR
STARČIĆ

Viktor Starčić (11. maj 1901. Raščuk, Bugarska - 01. jun 1980. Beograd ) je bio velikan srpskog glumišta. Rođen je u porodici graditelja pruga iz Istre i majke Francuskinje. Otac mu je radio u Maloj Aziji, Grčkoj, Rumuniji, Srbiji, pa zbog svog nomadskog života nije završio školu. Bio je samouk.
U svojoj 18-oj godini igrao je kao amater u Gornjem Milanovcu. Svoju umetničku delatnost, počeo je u Sarajevskom pozorištu, gde dobija da igra i veće uloge. Od 1925 - 1930 bio je član pozorišta u Splitu, Zagrebu, Novom Sadu i Beogradskoj operi. Od 1929 - 1939 je u Narodnom pozorištu u Beogradu. U Novom Sadu je snimio i svoj prvi igrani film, ulogom varalice Lajoša u filmu "Grešnica bez greha" (1930) režisera Koste Novakovića.
Sa grupom umetnika 1938 godine, osniva u Beogradu Umetničko pozorište, u kome je glumio i režirao. Posle II svetskog rata igra u Novom Sadu i Rijeci, da bi se vratio u Beograd i postao stalni član Jugoslovenskog dramskog pozorišta gde je ostao od njegovog osnivanja (1948) pa sve do kraja karijere - života.
Od 1949 godine bio je 10 godina profesor na Pozorišnoj akademiji u Beogradu. Iako samouk, bio je jedan od najobrazovanijih glumca svoje generacije.
U svojoj 60 godišnjoj glumačkoj karijeri odigrao je prema njegovoj proceni preko 500 uloga.
Za svoj umetnički rad dobio je niz nagrada i priznanja kao: dve nagrade na Sterijinom pozorju u Novom sadu, Sedmojulsku nagradu SR Srbije za životno delo 1964 godine i dr.


Glumio je i na filmu i televiziji. Za ulogu u filmu "Dan četrnaesti" režisera Zdravka Velimiroivića, dobio je nagradu na Pulskom festivanu 1960 godine.

TAŠKO
NAČIĆ

Taško Načić (07.april 1934., Kruševac - 26.03.1993.).
Glumu je studirao na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu. Diplomirao je 1956.godine.
Na scenu je stupio još kao student druge godine, u predstavi Romeo i Julija Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Glumačku karijeru započinje u Narodnom pozorištu, ali ubrzo odlazi u pozorište “Boško Buha”. Ni tamo se nije dugo zadržao, već odlazi u “Atelje 212”, gde ostaje do smrti. Tu se proslavio u predstavama: "Kartoteka", "Kralj Ibi"," Kafanica", "Rado ide Srbin u vojnike", "Maratonci trče počasni krug", "Radovan III", "Ožalošćena porodica", "Čudo u Šarganu", i u zadnjoj: "Svečar". Igrao je u 62 predstave.
Prvi put je na filmu 1960. godine u ostvarenju "Bolje je umreti". Igrao je još u filmovima: "Bokseri idu u raj", "Ko to tamo peva", "Majstor i Margarita", "Kičma", ... Najznačajnija mu je bila uloga Pere Mitića u filmu "Davitelj protiv davitelja". Snimio je 26 filmova.
I pored svog glumačkog talenta, dara i impresivne pojave, nikada nije dobio nijedno značajnije priznanje i nagradu.

JOZO
LAURENČIĆ

Jozo Laurenčić (15.02.1905., Split - 20.10.1961., Beograd).
Bio je filmski i pozorišni glumac.
U Zagrebu je završio glumačku školu i studirao filozofiju.
Od 1947. pa do smrti član je Jugoslovenskog dramskog pozorišta u Beogradu u kome ostvaruje u komediji M.Držića "Dundo Maroje" jednog od najboljih Pometa.
Pedagoškim radom na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu bavio se od 1949. do 1960. kao nastavnik glume.
Neka od njegovih filmskih ostvarenja su u filmovima: "Slavica" (1947) i "Hoja! Lero!" (1952) V. Afrića, "Svi na more" (1952) S. Popovića, "Veliki i mali" (1956) V. Pogačića. Na festivalu u Puli nagrađen je za epizode u filmovima "Potraži Vandu Kos" (1957) Ž. Mitrovića i "Kroz granje nebo" (1958) S. Jankovića.

PAVLE
VUISIĆ

Pavle Vuisić (10. jul 1926., Beograd – 01. oktobar 1988., Beograd), je bio proslavljeni srpski glumac.
Jedan od retkih glumaca koji ništa ne duguju pozorištu.
Bio je karakterističan po svom naturalističkom pristupu glumi.
Filmsku karijeru otpočinje ulogom u filmu „Šolaja“ iz 1955. godine.
Dobitnik je Zlatne arene u Puli, nagrade „Car Konstantin“ u Nišu, Oktobarske nagrade grada Beograda, Sedmojulske nagrade i nagrade za životno delo „Slavica“ na festivalu u Nišu.
Ostao je zapamćen po ulogama u filmovima: „Čuvar plaže u zimskom periodu“, „Pas koji je voleo vozove“, „Sjećaš li se Doli Bel“, „Otac na službenom putu“, „Petrijin venac“, „Ko to tamo peva“, „Maratonci trče počasni krug“ i mnogim drugim, kao i u tv serijama: „Kamiondžije“, „Više od igre“, „Majstorska radionica“ i drugim.

OSKAR
DAVIČO

Oskar Davičo (18. januar 1909., Šabac - 30. septembar 1989., Beograd ), bio je srpski pesnik i pisac.
Rođen je u činovničkoj porodici jevrejskog porekla. Školovao se u Šapcu, Beogradu i Parizu (Sorbona). Diplomirao je francuski jezik i književnost. Radio je kao srednjoškolski nastavnik u Šibeniku, Beogradu i Bihaću.
Kao član KPJ, aktivno se uključuje u međuratni politički život.Godine 1932 biva uhapšen i osuđen na pet godina zatvora. Od 1938 do početka rata živi između Zagreba i Beograda.Godine 1940. biva isključen iz KPJ zbog toga što je objavio neka dela u časopisu "Pečat" Miroslava Krleže. Kada je počeo Drugi svetski rat, Davičo je boravio u Splitu gde se bavio ilegalnim radom. Biva uhapšen i interniran na ostrvu Korčula, a potom i u zatvor u Italiji. Iz zatvora beži 1943. i vraća se u domovinu gde stupa u redove Prve proleterske divizije gde ostaje do oslobođenja. Godine 1945. uključuje se kao novinar u rad novoformiranog TANJUG-a, a potom prelazi u "Borbu" i "Glas". Izveštava kao dopisnik sa suđenja u Nirnbergu.
Posle toga napušta novinarstvo i bavi se isključivo književnošću. Bio je jedan od urednika časopisa "Nova misao"(1953-1954). Godine 1955. postaje osnivač i urednik novina "Delo".
Dobitnik je NIN - ove nagrade za roman godine u tri navrata(1956., 1963. i1964.).Odlikovan je Orednom junaka socijalističkog rada.

ALEKSANDAR
POPOVIĆ

Aleksandar Popović (20. novembar 1929, Ub — 9. oktobar, 1996, Beograd) jedan je od najznačajnijih srpskih dramskih pisaca.
Krajem '40-ih uhapšen i provodi pet godina na Golom Otoku.
Početkom '50-ih prihvata poziv Duška Radovića iz Radio Beograda i piše radio-drame za decu.
Najviše je pisao komedije i satire, a uspešno se bavio i drugim žanrovima, pa je iza sebe ostavio bogat opus drama za decu, scenarija za televizijske drame i serije. Za dramska dela osvojio je mnogobrojne nagrade, a pozorišne predstave rađene po njegovim tekstovima postale su zaštitni znak mnogih pozorišta. Napisao je preko 50 pozorišnih komada.
Čuvene su njegove drame: "Razvojni put Bore Šnajdera", "Tamna je noć", "Mrešćenje šarana", "Čarapa od sto petlji",....

МIROSLAV
ANTIĆ

Miroslav Antić (14. mart 1932.- 24. jun 1986.), bio je srpski pesnik.U rodnom Mokrinu pohađao je osnovnu školu, gimnaziju je završio u Kikindi i Pančevu, a studije je upisao u Beogradu.
Sem pisanjem bavio se i slikarstvom, novinarstvom i filmom. Bio je i urednik lista „Ritam“ i Zmajevog „Nevena“, a takođe je bio novinar Dnevnika.
Bio je čuven po boemskom i romantičarskom životnom stavu.
Za decu je napisao:„Plavi čuperak“ , „Horoskop“, „Prva ljubav“, „Garavi sokak“.
Režirao je filmove „Doručak sa đavolom“, „Sveti pesak“, „Široko je lišće“, „Strašan lav“ i dr.
Za sva ta dela dobio je mnogobrojna priznanja kao što su: dve „Nevenove“ nagrade, Nagradu za životno delo u poeziji za decu, Goranovu nagradu, Nagradu Sterijinog pozorišta, Zlatnu arenu za filmski scenario, nagradu Oslobođenja Vojvodine, Orden zasluga za narod i dr.

ZUKO DŽUMHUR

Zulfikar Zuko Džumhur (Konjic, 24. septembar 1920. - 27. novembar 1989., Herceg Novi).
Putopisac, slikar i karikaturista.Potiče iz stare ugledne ulemanske porodice.Osnovnu školu i nižu gimnaziju završio je u Beogradu, gdje mu je otac radio kao imam, a višu gimnaziju u Sarajevu 1939.
Počeo je studirati pravo, ali je prešao na likovnu akademiju i završio je u klasi Petra Dobrovića. Prve crteže je objavio u "Narodnoj armiji" 1947., a od tada sarađuje kao karikaturista i ilustrator u Ježu, Borbi, Vetrenjaci, Politici, Oslobođenju, reviji Danas, NIN-u kao stalni saradnik i urednik. Objavio je više od 10.000 karikatura.
Napisao je scenarije za više kratkih i tri za igrane filmove. Uradio je 35 scenografija za pozorište, a posljednjih deset godina radio je na sarajevskoj televiziji kao pisac scenarija i voditelj serija emisije "Hodoljublje". Zajedno sa Momom Kaporom je autor knjige "Zelena Čoja Montenegra".

EPISKOP
NIKOLAJA

Episkop Nikolaj Velimirović (05. januar 1881., Lelić - 18. mart 1956., Pensilvanija) srpski svetitelj i episkop.
Po završenoj bogosloviji odobrava mu se stipendija na staro-rimokatoličkom fakultetu u Bernu u Švajcarskoj. Po završenom fakultetu prijavio je doktorsku tezu i doktorirao na temu "Vera u Vaskresenje Hristovo kao osnovna dogma Apostolske crkve". Drugi doktorat odbranio je na Oksfordu gde je završio Filosofski fakultet i doktorirao na temu "Filosofija Berklija".
Zamonašio se u manastiru Rakovica kod Beograda 20. decembra 1909. godine.Potom završava Duhovnu akademiju u Petrogradu.
Od aprila 1915. do aprila 1919. godine, pune četiri godine, Sv. Nikolaj je po Americi i Engleskoj držao brojna predavanja u crkvama, na koledžima, univerzitetima, hotelima, bioskopskim salama, objašnjavajući srpsku pravednu i oslobodilačku borbu protiv austrougarske carevine.
Po završetku Prvog svetskog rata, dok je još bio u Engleskoj, izabran je, 25. marta 1919. za episkopa žičkog, odakle je krajem 1920. godine premešten u ohridsku episkopiju.Tek kao episkop žički i ohridski vladika Nikolaj razvija svoju punu misionarsku i jevanđeljsku delatnost.Pokretač je Bogomoljačkog pokreta.
Po želji Arhijerejskog sabora i pravoslavnog naroda Šumadije, vladika Nikolaj je 1934. godine vraćen na tron žičke eparhije. Odmah se dao na obnavljanje manastira Žiče, pa je ona ubrzo zablistala starim nemanjićkim sjajem. Obnovio je i mnoge druge manastire, naročito venac manastira u Ovčarsko-kablarskoj klisuri, koja je nazvana Srpska Sveta Gora.
Pred kraj leta 1944. godine, Nemci su vladiku Nikolaja Velimirovića i patrijarha Gavrila sproveli iz manastira Vojlovica u zloglasni logor Dahau u Nemačkoj.
Velikim zalaganjem Dimitrija Ljotića patrijarh Gavrilo i vladika Nikolaj su pušteni iz nemačkog zatočeništva gde su kraj rata dočekali u Sloveniji sa srpskim nacionalistima.
Vladika Nikolaj je krenuo golgotskim stazama emigracije. Nije hteo da se vrati u voljenu Srbiju gde je došao na vlast komunistički režim. Smatrao je da će više uraditi za svoj narod, ako ostane u emigraciji i pokrene svoje mnogobrojne veze u visokim krugovima Amerike i Engleske da pomognu Srbiji.
Srpska Pravoslavna Crkva proglasila ga je 2003. godine svetiteljem.
Napisao je kapitalno delo "Ohridski prolog", kao i dela: "Religija Njegoševa", "Iznad greha i smrti", "Rat i Biblija", "Pesme molitvene", kao i mnoga, druga.

DANILO
STOJKOVIĆ

Danilo Stojković „Bata“ (11. avgust 1934. — 16. mart 2002) je bio srpski pozorišni, televizijski i filmski glumac.
Glumačku karijeru započeo je u Jugoslovenskom dramskom pozorištu (1959), a 1962. postao je stalni član ansambla Ateljea 212. Publika ga je posebno zavolela u ”Zezdara teatru”, u ulogama koje je Dušan Kovačević pisao za njega.
Diplomirao je na Pozorišnoj akademiji u klasi Josipa Kulundžića 1959. godine.
Bio je dobitnik brojnih priznanja. Između ostalih, dobio je i sledeće: Oktobarska nagrada Beograda, nagrada „Jovan Sterija Popović“, Zlatna i Srebrna arena u Puli, nagrada na Festivalu glumačkih ostvarenja u Nišu, "Oskari popularnosti", nagrada na pozorišnom festivalu u Kvebeku, i „Dobričin prsten“ za životno delo. Na Međunarodni dan pozorišta, 27. marta 2002. trebalo je da primi „Zlatnog ćurana“, nagradu Dana komedije u Jagodini, ali mu je ona dodeljena posthumno.
Ostvario je veliki broj uloga na filmu, ali i u pozorištu. Najpoznatije su mu uloge u filmovima "Ko to tamo peva", "Maratonci trče počasni krug", "Balkanski špijun","Varljivo leto '68",serija "Grlom u jagode", i mnoge druge.

MIJA
ALEKSIĆ

Milosav Mija Aleksić (23. septembar 1923., Gornja Crnuća - 12. mart 1995., Beograd), srpski filmski i pozorišni glumac i komičar.
Po završenoj gimnaziji u Kragujevcu upisao je prava.
Glumom se amaterski bavio još od gimnazijskih dana. Od oslobođenja pa do 1948. godine bio je član Narodnog pozorišta u Kragujevcu.
Bio je član Jugoslovenskog dramskog i Narodnog pozorišta u Beogradu. Član Jugoslovenskog dramskog pozorišta postaje 1951. i radi sve do 1965. godine, kada je prešao u Narodno Pozorište gde je i okončao svoju pozorišnu karijeru.
Igrao je i u Ateljeu 212 i drugim scenama. Od 1977. godine imao je status slobodnog umetnika.
Bio je akter kultne radio emisije "Veselo veče".
Najširu popularnost stekao je u serijama pedesetih i šezdesetih godina dvadesetog veka, koje je režirao Radivoje Lola Đukić.
Igrao je u više od dve trećine svih ekranizacija Nušićevih dela.
Sledile su uloge u filmovima:"Ljubav i moda", "Bokseri idu u raj", "Rad na određeno vreme", "Maratonci trče počasni krug", "Varljivo leto '68", "Tango Argentino", i mnogi drugi.
Sahranjen je u „Aleji velikana“ na Novom groblju u Beogradu.

ЈOVAN
RAŠKOVIĆ

Dr Jovan Rašković, (05. jul 1929., Knin - 28. jul 1992., Beograd).Bio je psihijatar, akademik, osnivač Srpske demokratske stranke (SDS) u Hrvatskoj.
Živeo je u Kninu do početka Drugog svetskog rata (1941), kada kao dete beži u Kistanje, koje je anektirala Italija. Niže razrede gimnazije privatno polaže u Zadru i Kninu. Posle Drugog svetskog rata živi u Zagrebu, gde je 1948. godine maturirao.
U Zagrebu studira elektrotehniku i medicinu. Medicinu je završio 1956. godine, a specijalistički ispit iz neuropsihijatrije položio 1962. godine. Doktorsku disertaciju odbranio je 1975. godine na Medicinskom fakultetu Univerziteta u Zagrebu.
Bio je direktor Opšte bolnice u Šibeniku (1959-1961), a zatim (1961-1962) prvi direktor novoformiranog medicinskog centra u istom gradu. Baveći se neurofiziologijom, istraživanja provodi u okviru Instituta za kliničku neurofiziologiju Medicinskog fakulteta u Ljubljani, u čijem je formiranju učestvovao.
Profesor je univerziteta u Ljubljani i Zagrebu, i gostujući profesor na mnogim uglednim univerzitetima u svetu (London, Hjuston, Pavia, Rim...). Bio je direktor Centra za naučno-istraživački rad bolnice „Sveti Sava“ u Beogradu, član Medicinske akademije Hrvatske, počasni član Čehoslovačkog udruženja psihijatara i Udruženja psihijatara Italije kao i član Srpske akademije nauka.
Jedan je od najuglednijih psihijatara u Jugoslaviji. Sarađivao je s mnogim uglednim pojedincima i ustanovama u svetu. Autor je preko stotinu medicinskih publikacija, stručnih i naučnih radova, te nekoliko monografija.
Osnivač je (1990) i prvi predsednik Srpske demokratske stranke (SDS) u Hrvatskoj. Preko ove stranke je demokratskim metodama otpočeo borbu za nacionalna i građanska prava Srba u Hrvatskoj.
Napustio je Hrvatsku i došao u Beograd nakon početka ratnih dešavanja i nakon pobede politike kojoj se oštro suprotstavljao.

Film Krstarice > Filmske vesti > Rade Marković (1921-2010) Rade Marković (1921-2010) Jelena Tripković – 11.09.2010.

RADE MARKOVIC

Beogradski, srpski i jugoslovenski glumac Rade Marković preminuo je sinoć u 89. godini života. Pripadao je prvoj posleratnoj generaciji glumaca koji su utrli put svim ostalim glumcima s prostora bivše Jugoslavije.

Bio je doajen Beogradskog dramskog pozorišta, čiji je član bio do 1966. godine, a zatim, kao nezavisni umetnik, i Ateljea 212, Narodnog pozorišta i Jugoslovenskog dramskog pozorišta. U šezdeset godina dugoj karijeri igrao je stotinu pozorišnih i isto toliko filmskih uloga. Glumio je i u brojnim televizijskim serijama i dramama.

Kao filmski glumac debitovao je 1948. godine ulogama skojevca ilegalca Miše u filmu "Besmrtna mladost" Vojislava Nanovića i nedozrelog muža Tonce u filmu "Sofka" Radoša Novakovića. Iz njegove rane filmografije treba izdvojiti "Čudotvorni mač" (1950) i "Šolaja" ("Zlatna arena" u Puli) Vojislava Nanovića, "Daleko je sunce" (1953), "Sumnjivo lice" (1954) Soje Jovanović, "Leto je krivo za sve" (1961) Puriše Đorđevića, "Burduš" (1970) Miodraga Popovića, "Valter brani Sarajevo" (1972) Hajrudina Krvavca, "Otpisani" (1974) Aleksandra Đorđevića, "Okupacija u 26 slika" (1978) Lordana Zafranovića, kao i "Specijalno vaspitanje" (1977), "Nacionalna klasa" (1979), "Majstori, majstori" (1980), "Variola vera" (1982), "Sabirni centar" (1989) i "Tito i ja" (1992) njegovog sina, reditelja Gorana Markovića.

Među ostalim značajnijim filmskim ulogama su: "Kako sam sistematski uništen od idiota" (1983), "Bal na vodi" (1986), "Sabirni centar" (1989), "Pun mesec nad Beogradom" (1993), "Ubistvo s predumišljajem" (1995), "Mali svet" (2003) i "Mi nismo anđeli 2" (2005). U grupi u kojoj je počeo da glumi na početku karijere bila je i Olivera Đorđević (glumica Olivera Marković), s kojom se venčao 1945. godine. Godine 1946. dobili su sina Gorana Markovića, kasnije uspešnog reditelja i scenaristu.

Bio je profesor glume na Akademiji pozorišne umetnosti u Novom Sadu. Režirao je i dva dokumentarna filma. Nagrađen je svim najznačajnijim strukovnim i društvenim nagradama i priznanjima: Sterijina nagrada, tri Arene, Gavelina nagrada, Oktobarska nagrada grada Beograda, "Dobričin prsten" za 1998. godinu, "Joakim Vujić" 2005. i mnoge druge.

Neka mu je večna slava i hvala!

PREMINULA DŽIL KLEJBERG (VIDEO)

(0) Send to friend Print Subota, 6. Novembar, 2010.| Autor: Agencija TANJUG



PREMINULA DŽIL KLEJBERG (VIDEO)

(0) Send to friend Print Subota, 6. Novembar, 2010.| Autor: Agencija TANJUG

LOS ANĐELES - Američka glumica Džil Klejberg preminula je juče u svom domu u Konektikatu u 66. godini od leukemije sa kojom se borila 21 godinu, objavili su danas svetski mediji.

Proslavila se filmom "Slobodna žena" iz 1978. godine, kada je dobila nagradu za najbolju žensku ulogu na filmskom festivalu u Kanu.

Godinu dana kasnije nominovana je za Oskara za istu ulogu, a sledeće za ulogu u komediji "Novi početak", u kome joj je partner bio Bert Rejnolds.

Igrala je u mnogim televizijskim serijama, među kojima su i "Ali Mekbil" i "Prljavi seksi novac".

Majka je dvoje dece, od kojih je jedno glumica Lili Rabe.

Porodica preminule glumice najavila je da neće biti sahrane, a da će pomen biti održan kroz šest meseci.

Predivni Pavle Vujisic